دیسکاوری به ایستگاه فضایی رسید

شاتل فضایی «دیسکاوری» و هفت خدمه ماموریت STS-120 در ساعت 8 و 40 دقیقه روز پنج‌شنبه (به وقت شرق آمریکا) به ایستگاه فضایی بین‌المللی رسیدند. 

 

 

شاتل دیسکاوری دو روز پیش در صد و بیستمین ماموریت شاتل‌های فضایی ناسا، بیست و سومین سفر خود را به سوی ایستگاه فضایی بین‌المللی آغاز کرد. پاملا ملروی به عنوان دومین زن فرمانده شاتل، فرماندهی این ماموریت را بر عهده دارد. در این ماموریت که حدود دو هفته به طول می‌انجامد، پنج راهپیمایی فضایی برای تکمیل بخش‌های مختلف ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام خواهد شد.

شاتل فضایی دیسکاوری در پی پرتابی موفق از مرکز فضایی کندی در ایالت فلوریدا ماموریت 14 روزه خود به ایستگاه بین المللی فضایی (آی اس اس) را آغاز کرده است.

علیرغم نگرانی ها درباره وضعیت بد هوا در روز دوشنبه، شاتل در ساعت 11 و 38 دقیقه صبح به وقت محلی از سکوی پرتاب بلند شد.ماموریت اصلی هفت خدمه شاتل در این سفر نصب یک قطعه 14 تنی موسوم به "هارمونی" روی ایستگاه فضایی است که امکان اتصال آزمایشگاه اروپایی "کلمبوس" به آن را فراهم خواهد کرد. این آزمایشگاه فضایی قرار است در ماه دسامبر به ایستگاه فضایی منتقل شود."هارمونی" در ایتالیا ساخته شده است و نصب آن با هدایت پائولو نسپولی، فضانورد ایتالیایی، انجام خواهد شد.دیگر ماموریت پرواز شماره STS-120 به فرماندهی خانم پم ملروی تعویض خدمه آی اس اس خواهد بود.دانیل تانی جانشین کلیتون اندرسون خواهد شد که تقریبا پنج ماه را در این ایستگاه مداری گذرانده است.دستور پرتاب امروز علیرغم کشف آسیب هایی در سه صفحه محافظ بال ها در روزهای پایان هفته گذشته صادر شد. مهندسان این آسیب ها را جدی تشخیص ندادند.

روز دوشنبه همچنین در مورد وضعیت جوی نگرانی وجود داشت با این حال تا صبح روز سه شنبه وضعیت بهبود یافت و شمارش معکوس آغاز شد.در این ماموریت دو هفته ای عملیات احداث ایستگاه بین المللی فضایی پیگیری خواهد شد.شاتل های ناسا در سال 2010 بازنشسته خواهند شد و ناسا هم اکنون برنامه فشرده ای را برای پرتاب آنها به فضا جهت تکمیل ایستگاه فضایی دنبال می کند.

منبع	isna
از مجموعه	فضا و ماهواره ها
نویسنده	آسمان پارس
کد بایگانی مطلب	12102
بیننده	59

گذر زمان در کائنات

دانشمندان بر این باورند که کائنات در 15 بیلیون سال پیش در پی پدیده ای عظیم، به نام بیگ بنگ (انفجار بزرگ) به وجود آمده است. تمامی فضا، زمان، انرﮋی و موادی که امروزه جهان ما را تشکیل می دهند در پس این انفجار بزرگ ایجاد شده اند. 

انفجار بزرگ

دانشمندان بر این باورند که کائنات در 15 بیلیون سال پیش در پی پدیده ای عظیم، به نام بیگ بنگ (انفجار بزرگ) به وجود آمده است. تمامی فضا، زمان، انرﮋی و موادی که امروزه جهان ما را تشکیل می دهند در پس این انفجار بزرگ ایجاد شده اند. دنیای پیش از بیگ بنگ یک دنیای بینهایت کوچک، فشرده و داغ بوده است. در نخستین کسرهای ثانیه اول فقط انرﮋی وجود داشت.
هنگامی که دنیا شروع به بزرگ شدن و سرد شدن نمود، چهار نیروی اولیه (گرانش، الکترو مغناطیس، نیروی ضعیف و نیروی قوی پیوندهای هسته ای) ظاهر شدند. کوارک ها و سپس ذرات اتمی و ذرات ضد آنها (ضد مواد) به عرصه پیوستند.
ماده و ضد ماده در مجاورت یکدیگر همدیگر را خنثی کرده(با برتری جزئی ماده نسبت به ضد ماده) و تولید انرﮋی و ماده اولیه یعنی هیدروﮋن و هلیوم نمودند. پس مانده ضعیف گرمای ناشی از بیگ بیگ همچنان در سراسر آسمان دیده می شود.

کهکشانها

در ابتدا توزیع انرﮋی و ذرات در کل جهان یکسان نبود. این ناهمگونی ها این امکان را به انواع نیروها داد تا بتوانند ذرات را گردآوری و متمرکز کنند. این توده سازی و متمرکزسازی آغاز شد تا ساختارهای پیچیده تر به وجود آیند.
تمرکز ذرات منجر به پدیدار شدن غبارها در آسمان گردید و سپس غبارهای فشرده و متمرکز تبدیل به ستاره ها و مجموعه های ستارگان شدند. مجموعه هایی که به آنها کهکشان می گوییم. از حرکت و گردش کهکشانها پیداست که ستارگان و گازهای پراکنده و غبارها یی که در یک کهکشان قابل مشاهده هستند تنها یک دهم جرم کل یک کهکشان را تشکیل می دهند و بیشتر جرم یک کهکشان مربوط به بخش غیر قابل مشاهده ایست که اصطلاحا جرم پنهان خوانده می شود. این بخش نامرئی راز سرنوشت کائنات را در بر گرفته است. آیا کائنات تا ابد به انبساط خود ادامه خواهد داد یا اینکه در اثر نیروهای گرانشی که مقدار آن تا به امروز در جرم پنهان مخفی مانده پس از دوره انبساط دوران انقباض را آغاز خواهد نمود.

از دیدگاه توسعه و بسط حیات، آنچه اهمیت دارد این است که هر کهکشان یک کارخانه ستاره سازیست که ستاره ها ی خود را از غبارها و ابرهای عظیم تولید می کند. هر ستاره یک کارخانه شیمیاییست که در آن عناصر سبک به عناصرسنگین تر و پیچیده تر تبدیل می شوند و حیات نیز مجموعه ایست از همین عناصرو مولکول های پیچیده. نوع کهکشانها با محاسبه چگونگی توزیع ستارگان و درخشش یا تاریکی آن مشخص می شود.

ابرهای عظیم مولکولی

بیشترین ساکنین کهکشانها ابرهای عظیم مولکولی هستند که مواد اولیه برای تشکیل ستاره ها و سیارات را در بردارند. ابری با ضخامت 300 سال نوری (هر سال نوری برابراست با حدود 10 تریلیون کیلومتر) جرم کافی برای ساخت ده هزار تا یک میلیون ستاره، هر یک به اندازه جرم خورشید ما را دارد. 10 درصد از این ابر چگالی کافی برای تشکیل چند صد تا چند هزار ستاره را دارد.عمر این ابرها بین 10 تا 100 میلیون سال است و بعد از آن از هم می پاشند.

تشکیل عناصر در ستارگان

غبارها و تولد ستارگان

گرانش بر ذرات خاصی اثر می گذارد تا مجموعه ای از ذرات را ایجاد نماید که آنها خود جذب کننده ذرات دیگرند. در شرایط مناسب، گرانش، قدرت غلبه بر نیروهای مخالف خود را پیدا می کند و توده ای از غبار را تولید می کند که به اندازه کافی، برای آفرینش یک ستاره، فشرده است.
اما این ستاره جوان احتمالا هنوز در نور مرئی آشکار نیست. این ستاره در میان پوششی از غبار غلیظ و مات احاطه شده است. زمانیکه ستاره غبار اطرافش را پراکنده می کند، توسط دوربین های مادون قرمز به صورت نقطه ای سوزان در بین یک ابر غلیظ مولکولی قابل رویت می شود. در نهایت بادهای ستاره ای پس مانده غبارها و ابرها ی مولکولی را کنار می زنند و در این زمان با تلسکوپ های اپتیکال نیزقابل رویت خواهد بود.

ستارگان بالغ و ترکیبات هسته ای

ستارگان جوان در عرصه تلاش برای حفظ تعادل بین نیروی گرانش، که سعی در فرو کشیدن ستاره دارد و فشارهای ناشی از فعل و انفعالات هسته ای درون خود، که سعی در از هم پاشیدن ستاره دارد قرار می گیرند.
ستاره ها ی بالغ به آن تعادل دست پیدا کرده اند و تقریبا همه عمر خود را در تعادل سپری می کنند.
اندازه ستاره، رنگ آن، درخشش آن و حتی طول عمر آن ارتباط مستقیم با جرم ستاره دارد. ستاره ها یی با جرم کمتراز خورشید ما کوتوله ها ی قرمزی می شوند که تا چندین بیلیون سال زنده اند. ستاره ای به اندازه خورشید 10 بیلیون سال زندگی می کند و ستاره ها ی غول پیکر همه سوخت هسته ای خود را در ظرف چند میلیون سال با شدت تمام می سوزانند.
ستاره ها همه عمر در هسته خود هیدروﮋن را سوزانده و به هلیم تبدیل می کنند. در ادامه هلیم نیز به قدری فشرده و داغ می شود که به عناصر سنگینتر تبدیل می گردد. این چرخه تبدیل ادامه دارد. چرخه ای که هر لایه آن انرﮋی و گرمای بیشتر و بیشتری می طلبد. این انرﮋی از انفجارهای ناشی از فعل و انفعالات لایه های زیرین تامین و منجر به تشکیل عناصر سنگین و سنگین تر می شود. گرمای زیادی که در ستاره ایجاد می شود آن را متورم می کند.

مرگ ستاره

در نهایت سوخت هسته ای همه ستارگان روزی تمام می شود. آنها تعادل خود را از دست می دهند طوریکه نیروی گرانش غالب می شود. تفاوت جرم ستارگان باعث تفاوت در مرگ آنها نیزمی شود. ستاره های کم جرم به آرامی باقیمانده سوخت خود را سوزانده و می میرند. ستاره هایی به اندازه خورشید، به سرعت به یک کوتوله سفید به اندازه زمین تبدیل می شوند. لایه بیرونی ستاره که از اتمهایی تشکیل شده که در فرایند تبادلات هسته ای به وجود آمده اند، از آن جدا شده و به شکل ذرات در عرصه بی انتهای آسمان رها می شوند. هسته یک ستاره غول پیکر تقریبا به شکل آنی منفجر می شود. هسته به سمت بیرون پخش میشود و با ذراتی برخورد میکند که به سمت درون ستاره کشیده شده اند. این برخورد با تولید انرﮋی انبوهی همراه است که هم عناصر سنگین موجود در کائنات را پدیدار می نماید و هم منجر به تکه تکه شدن ستاره می شود. این انفجار ابر نواختر، منشا اولیه همه عناصر سنگین یافت شده در اجرام، ستاره ها، سیاره ها و فضاهای میان کهکشانهاست.
در اعماق سرد فضا، عناصری مانند کربن، اکسیﮊن و نیتروژن می توانند با عنصر اولیه یعنی هیدروژن ترکیب شده و مولکولهای پیچیده ای را بسازند مخصوصا در فضاهای با چگالی و غلظت بالاتر که امکان برخورد ذرات به یکدیگر بیشتر است.
تعداد بسیار زیادی از انواع مولکولهای پیشرفته، به خصوص مولکولهایی که اتم کربن در ترکیب آنها حضور دارد، در فضای میان ستارگان یافت شده است.

شکل گیری سیارات

صفحات سیاره ای

مرحله شکل گیری یک سیاره ممکن است که به صورت یک صفحه درخشنده و یا تاریک در مقابل یک جرم آسمانی درخشان به چشم آید. برخی از این صفحات در انبوه گاز و غبار مخفی و تنها در نور مادون قرمز نمایان می شوند. صفحات سیاره ای دیگر به صورت گرده های ذراتی شبیه به ستاره های دنباله دار دیده می شوند که در اثر وزش بادهای ستاره ای شکل گرفته اند.
وسعت هر یک از این مناطق سیاره خیز بیش از 20 برابر منظومه شمسی ما است. همه ذرات و مواد موجود در صفحات سیاره ای در یک جهت در حال چرخش به دور یک ستاره می باشند.
محتویات صفحات سیاره ای، شامل مولکول های پیچیده ای است که برخی از آنها تنها در شرایط موجود دراین گونه صفحات به وجود می آیند و برخی مولکولهایی هستند که در فضاهای میان ستاره ها و کهکشانها نیز یافت شده اند.

تشکیل اجرام

ضمن گردش صفحات به دور ستاره، گرانش به انبوه این ذرات اجازه تشکیل اجرام کوچک را می دهد. فلزات سنگین و سیلیکاتها در معرکه داغ محدوده نزدیک به ستاره نیز دوام می آورند اما ذرات سبک تر و مولکول های فرار از جمله آب و گاز هیدروﮋن در قسمتهایی از صفحه که از ستاره دورتر است امکان ادامه حیات دارند.
توده ها ی ذرات سنگین پس از اینکه جرم کافی به دست آوردند شروع به سخت شدن می نمایند و در اثر برخورد و تصادم ذرات با آنها رفته رفته اجرام بزرگی می شوند. سرانجام این توده ها و اجرام با یکپارجه شدن و جذب گازها و غبار اطراف بر فضای خود مسلط می شوند.

شکل گیری سیاراتی چون زمین و مشتری

اختلافات ماهرانه در توزیع ذرات بین قسمتهای مختلف یک صفحه سیاره ای تعین کننده مکان و بزرگی سیارات در آن صفحه است.
اجرام کوچک صخره ای و فلزی درمنظومه شمسی سیاره ای همچون زمین را به شکل گدازان پدید آورده اند. در پی سرد شدن این سیارات لایه های سخت آنها تشکیل می شود. احتمال می رود که با گذشت زمان همه بخشهای این سیارات منجمد گردد. این سیارات تحت بمباران های اجرام کوچک صخره ای قرار می گیرند که حامل عناصر و مولکولهایی از جمله مهمترین عنصر شناخته شده حیات یعنی آب می باشند.
اجرام سرد و یخی که در فاصله بیشتری از خورشید قرار داشتند سیاره ای چون مشتری را به وجود آورده اند. این سیارات ممکن است دارای هسته های فلزی و سخت باشند ولی سطح خارجی آنها به شکل مایع و پوشیده از لایه های گازاست. ساختار سیاره ای چون مشتری بسیار شبیه ستاره ایست که گرد آن در گردش است. این سیارات نیز مدام تحت آماج برخوردهای اجرام کوچک قرار می گیرند.

کیمیای حیات

در ساختار کائنات و بالطبع سیارات، مولکولهای پیچیده کربن و اسیدهای آمینه، دورکن اصلی تشکیل حیات، وجود دارند. با انتشار دقیق و ترکیب این اجزا و ذرات اولیه، طبیعت قادر به ساخت DNA شالوده اساسی حیات و زندگی در کره زمین گردیده است. چگونگی و شرایط ترکیب این اجزا هنوز در حال بررسی است. اما این حقیقت که این ترکیب در حال حاضر صورت گرفته و منجر به ایجاد حیات در کره زمین شده است و با در نظر گرفتن زنجیره ذرات در کائنات، رخ دادن این گونه ترکیبات و در نتیجه وجود حیات در قسمتهای دیگری از کائنات همواره امکان پذیر می باشد.

"Timelime of the Universe." NASA Origins Library Online Reference Center.

منبع:

http://origins.jpl.nasa.gov/library/poster/poster.html

منبع	hupaa.com
نویسنده	لنا سجادیفر
کد بایگانی مطلب	1163923954
بیننده	1606

هند قصد فرستادن ماهواره‌های کوچک به فضا را دارد (یکشنبه 29 مهر

سازمان فضایی هند به دنبال فرستادن ماهواره‌های کوچک به فضاست 

به گزارش ماهنامه فضا، پس از پرتاب موفق چندین ماهواره با ابعاد عادی، سازمان فضایی هند به دنبال آن است که اولین ماهواره نسل جدید خود را به فضا بفرستد.

این ماهواره که در زمره میکروماهواره‌ها قرار می‌گیرد دارای وزنی کمتر از ‪ ۱۰۰‬کیلوگرم است. ماهواره مذکور که برای سنجش از دور بکار گرفته خواهد شد در سازمان فضایی هند طراحی و ساخته شده است این سازمان هدف خود را از پرتاب چنین ماهواره‌ای، کوچک و فشرده کردن هرچه بیشتر ماهواره‌های موجود به ابعاد مینیاتور اعلام کرده و ابراز امیدواری کرده است بتواند ابعاد ماهواره‌های خود را برای اهداف مخابراتی، سنجش از دور و یا هواشناسی به رده نانو برسانند. اولین میکروماهواره هندی‌ها، "پ دبلیو ست" نام دارد که با وزنی کمتر از ‪ ۱۰۰‬کیلوگرم پنج محموله ‪ ۶‬کیلوگرمی در خود دارد، این ماهواره به زودی به فضا پرتاب خواهد شد.

منبع	irna
از مجموعه	فضا و ماهواره ها
نویسنده	آسمان پارس
کد بایگانی مطلب	12096
بیننده	5

تمدید دوباره ماموریت مریخ نوردها (یکشنبه 29 مهر 1386)

ناسا ماموریت دو مریخ نورد خود را تا سال 2009 تمدید کرد 

روح و فرصت دو مریخ نورد دوقلوی ناسا هستند که قرار بود تنها چند ماه بر سطح این سیاره دوام بیاورند اما بیشتر از سه سال که آنها همچنان بر روی سطح مریخ به حرکت خود ادامه می دهند و ناسا تصمیم گرفته تا بار دیگر این مامویت را تمدید کند .

این پروژه با مدیریت دکتر فیروز نادری آغاز شده و برای پنجمین بار است که ناسا آن را تمدید می کند .نتایج کار این دو کاوشگر بسیار شگفت انگیز است . کاوشگر "روح"(Spirit ) تا کنون 7.26 کیلومتر در مریخ حرکت کرده و 102000 عکس به زمین ارسال کرده و کاوشگر "فرصت"(Opportunity ) نیز موفق به پیمودن مسیری معادل 11.57 کیلومتر و ارسال 94000 تصویر به زمین شده است.

 

از مهمترین اطلاعات بدست آمده توسط این دو مریخ نورد می توان به یافتن دلایل محکمی برای وجود آب در گذشته مریخ اشاره کرد که با بررسی صخره ها و مواد معدنی موجود در مریخ بدست آمده . آنها همچنین موفق به پیدا کردن شهاب سنگ های فلزی در مریخ شده اند ، شهاب سنگ هایی که گاهی به نمونه های برخورد کرده با زمین بسیار شبیه بوده اند .

رقابت بر سر فضا

 27 دسامبر 2005 مدیر آژانس فضایی روسیه به نام آناتولی پرمینف از به پایان رسیدن پروژه ی کلیپر خبر داد. در سال 2000 روس ها از راکت انرژِی که کار آن مانند راکت سویوز می باشد برای انجام ماموریت های تعویض وسایل در مدار استفاده کردند این راکت حمل کننده ی بسیار خوبی به شمار می رود.در اوایل سال 2004 (هنگام رقابت در پروژه ی کلیپر)یکی از شرکت های هوا فضای روسیه این راکت حمل کننده را تکمیل کرد و این راکت پیچیده تر را کلیپر-انرژِی نام گذاری کرد . 

27 دسامبر 2005 مدیر آژانس فضایی روسیه به نام آناتولی پرمینف از به پایان رسیدن پروژه ی کلیپر خبر داد.  در سال 2000  روس ها از راکت انرژِی  که کار آن مانند راکت سویوز می باشد برای انجام ماموریت های تعویض وسایل در مدار استفاده کردند این راکت حمل کننده ی بسیار خوبی به شمار می رود.در اوایل سال 2004 (هنگام رقابت در پروژه ی کلیپر)یکی از شرکت های هوا فضای روسیه این  راکت حمل کننده را تکمیل کرد و این راکت پیچیده تر را  کلیپر-انرژِی نام گذاری کرد . این راکت برای روسیه گامی به جلو به حساب می آید این راکت قابلیت حمل 6 فضانورد را دارد که یکی از برتری های این راکت نسبت به سویوز می باشد.اما این راکت حمل کننده نسبت به شاتل فضایی یا بوران(شاتل روس ها می باشد.)ضعف هایی دارد.این ضعف ها شامل رساندن بار و مونتاژ های مداری می باشد که شاتل یا بوران در این زمینه بهتر ماموریت خود را انجام می دهند.

راکت ساخته شده ی  انرژِی - کلیپر  قابل حمل سرنشین می باشد و دارای چتر فرود می باشد.   تکمیل کنندگان راکت انرژی هنگام  ارتقا این راکت پیشنهاد دادند تا به بدنه ی راکت انرژِی  چند بال نصب شود.افزودن بال به این راکت باعث افزایش قدرت مانور و راحت تر شدن فرود این راکت می شود.

با پیشنهاد افزوده شدن بال به بدنه ی موشک انتظار می رفت که کارخانه ی لاوچکینا پیمان کار این پروژه شود.کمپانی لاوچکینا سازنده ی موشک "انرژی" و شاتل روس ها(بوران)  و تکمیل کننده ی بسیاری از طرح های هوا فضا بوده است. اما این شرکت حاضر به این کار نشد و شرکت OKB مسئول این طرح شد.

لاوچکینا اعلام کرد که اگربه بدنه ی موشک انرژِی بال افزوده شود باید تغییرات اساسی در سیستم هدایت موشک انجام شود.علاوه بر این باید چند چرخ به موشک افزوده شود.این کار هزینه های بسیار زیادی را در بر داشت و به همین خاطر لاوچکینا از انجام این کار منصرف شد.

شرکت OKB به دلیل نداشتن تجربه در کار های فضایی در این امر شرکت نکرد.به همین دلیل از شرکت های خارجی برای سرمایه گذاری در این پروژه دعوت به عمل آمد.سازمان فضایی ناسا این طرح را به بوش ارائه داد.در این طرح آن ها گفته بودند با تکمیل راکت انرژِی راکت جدید به نام کلیپر قابلیت رفتن به ماه و حتی به مریخ  و برگشت به زمین  را خواهد داشت.اروپایی ها هزینه ی این طرح را 360 میلیون دلار بر آورد کردند.برای حمل کلیپر به مدار راکت حمل کننده نیاز است  در سال 2004 راکت روسی-اوکراینی"زنیت"برای این کار در نظر گرفته شد.

ابتدا آناتولی پرمینف هزینه ی پروژه ی کلیپر  را با استفاده از راکت حمل کننده ی سویوز برای سفر به ماه  و مونتاژ های مداری 100 میلیون دلار بر آورد کرد.اما تلویزیون دولتی روسیه  هزینه ی این پروژه را حدود 14 میلیون دلار بر آورد کرد. دراقدامی عجیب مدیر جدید راکت انرژی از  داشتن  پروژه ی بهتر از کلیپر خبر داد.سپس اروپایی ها پروتکولی نوشتند که در آن اشاره شده بود که روس ها  در این پروژه حمایت مالی نمی کنند و روس ها از همکاری با اروپایی ها در این زمینه دست کشیدند.سازمان فضایی روسیه هزینه ی این پروژه را برای سال های 2015-2006  حدود دو میلیارد دلار بر آورد کرد.اما طبق قانون بودجه بندی روسیه این پروژه برای شرکت های داخلی  هوا-فضایی داخل روسیه به مسابقه گذاشته شد.در این مسابقه شرکت های خرونیچو و لاوچکینا حضور داشتند و هر کدام از طرح های خود ماکت ارائه دادند .این دوشرکت هر کدام برای خود پروژه ی جدا گانه ای داشتند.

 شرکت خرونیچو اعلام کرد که در طرح او حجم سفینه ی برگشتنده ی به زمین دو برابر خواهد شد و داخل این سفینه به تکنولوژی روز مجهز خواهد شد.این شرکت اعلام کرد که در طرح آن ها  قطر سفینه دو برابر خواهد شد که امکان قرار دادن فضانوردان و بار ایجاد خواهد شد.ارتفاع این سفینه شش متر افزایش خواهد یافت.در طرح آن ها قسمت پایینی  سفینه ی برگشتنده ی به زمین از سپر حرارتی تشکیل شده است.از  قسمت بالایی این سفینه برای مونتاژ استفاده می کنند.

طرح شرکت لاوچکینا در قالب کلیپر از یک شاتل ویک هواپیمای آنتنف که این شاتل را باید  حمل کند تشکیل شده است.در این طرح پیش بینی شده بود که این شاتل در مدار قرار خواهد گرفت.البته جهت حمل این شاتل   وسیله ای که مانند کشتی هوایی است نیز پیش بینی شده بود.پس از پر شدن باک شاتل این کشتی هوایی از شاتل بر داشته می شود.

نویسنده:وادیم لوکاشوچ

بازگردان:صبا اکبری

چاپ ژوئن 2006

سایت مجله    www.popularmechanics.ru

منبع
نویسنده	صبا اکبری
کد بایگانی مطلب	144489991
بیننده	27

تازه های مقاله

پروژه ی Sea Launch از آغاز تا کنون (یکشنبه 15 مهر 1386)- صبا ا

 یکی از مکان های مناسب برای پرتاب ماهواره ها خط استوا است Sea Launch یکی از پروژه هایی است که برای پرتاب ماهواره ها به مدار از طریق استوا انجام می شود. 

ایده ی اصلی:      

در سال 1962 سازمان فضایی ناسا و مرکز تحقیقات هوافضای دانشگاه رم ایتالیا برای ساختن ایستگاه فضایی شناوری در اقیانوس هند به توافق رسیدند. برای این منظور در ایتالیا دو سکوی شناور برای این پروژه ساختند. یکی از این سکو ها برای پرتاب موشک و دیگری برای مرکز کنترل در نظر گرفته شدند. در سال 1966سکوی سنتا ریتا از ایتالیا فرستاده شد و از این سکو برای پرتاب  اولین ماهواره ی تحقیقاتی ایتالیا به نام San Marco-B استفاده شد. این ماهواره برای تعیین تراکم لایه های بالایی اتمسفر به مدار پرتاب شد. با به کار گرفتن از سکوی جدید سن مارکو این پروژه شکل واقعی تر به خود پیدا کرد. از سکوی سن مارکو برای پرتاب بسیاری از ماهواره های تحقیقاتی استفاده شد. تلسکوپ فضایی Uhuru در 12 دسامبر 1970  نیز ازطریق این سکو به مدار پرتاب شد. یکی از مشکلاتی که این پروژه ظرفیت حمل بار کم آن بود.بیشینه ی حمل بار در این پروژه 200 کیلوگرم بود. موشک های حمل کننده ایی که در این پروژه به کار قرار می گرفتند از نوع Scout امریکایی بودند. به این ترتیب آخرین پرتاب از سکوی سن مارکو در 25 مارس سال 1988 صورت گرفت و این پروژه به دلیل مشکل یاد شده متوقف شد.

 آغاز پروژه ی Sea Launch

پروژه ی  Sea Launch یک همکاری بین المللی است. در این پروژه شرکت امریکاییBoeing  کمپانی های روسی Energiya و Rubin  همچنین  شرکت کشتی سازی نروژی Kvaerner  و دو شرکت هوافضای اوکراینی به نام Yuzhnoyeh  و Yuzhmashzavod  شرکت دارند. پایگاه این پروژه در Long Beach کالیفرنیا قرار دارد. نام سکوی به کار گرفته شده در این پروژه ادیسی است. در ابتدا از سکوی یاد شده برای استخراج نفت استفاده می شد. اما شرکت کشتی سازی نروژی Kvaerner سکوی ادیسی را برای به کار گیری در پروژه های فضایی آماده کرد.

برای پرتاب ماهواره در پروژه ی  Sea Launch راکت حمل کننده ی  Zenit-3S به کار گرفته می شود. این راکت همچنین دارای بلوک افزایش دهنده و محموله ی قابل حمل است. این راکت توانایی حمل بار تا 6 تن را دارد. جرم ابتدایی راکت 444 تن و طول آن 43 متر است. در این پروژه شرکت بویینگ  قسمت حمل بار راکت را طراحی و ساخت.

هنگامی که راکت به فضا پرتاب می شود با به بکارگیری از بلوک افزایش دهنده ی خود شتاب کمکی می گیرد. در این هنگام قسمت بار از راکت جدا می شود و کمی بعد ماهواره از قسمت بار جدا می شود و به سمت مدار در نظر گرفته شده می رود. این پروژه در سفارش های زیادی را از شرکت های هوا فضایی و مخابراتی برای پرتاب ماهواره های ارتباطاتی دریافت کرده است. مزیت اصلی  پروژه ی Sea Launch در این است که ماهواره ها آسان تر در مدار Geostationary قرار می گیرند.

مدار Geostationary مداری است که بالای خط استوا قرار دارد ( صفر درجه ی عرض جغرافیایی) و وقتی ماهواره در این مدار قرار می گیرد از دید ناظر زمینی یک جسم بدون حرکت به نظر می رسد.

بازگردان: صبا اکبری

از مجله ی مکانیک عمومی

منبع	ParsSky.com
نویسنده	صبا اکبری
کد بایگانی مطلب	1191744917
بیننده	3

تازه های مقاله

امسال حفره موجود در لایه اوزون کوچک شد (شنبه 14 مهر 1386)

 اندازه گیری های اسا نشان میدهد که حفره موجود در لایه اوزون امسال کوچکتر شده اما محاسبات دانشمندان نشان می دهد که این کاهش اندازه موقتی است و هنوز نمی توان به ترمیم لایه اوزون خوش بین بود. 

یک خبر خوش برای همه : سوراخ لایه اوزون بر فراز جنوبگان نسبت به سال گذشته 30 در صد کوچک شده است . بر طبق اندازه گیری های انجام شده توسط ماهواره Envisat اسا (ESA) ، در سال گذشته جرمی معادل 40 میلیون تن از لایه اوزون نابود شده بود ، در حالی که امسال این عدد به 27.7 میلیون تن کاهش پیدا کرده است . نتایج بدست آمده هرچند خوشحال کننده است اما لزوما به این معنا نیست که حفاظت از لایه اوزون کافی است ، زیرا هنوز لایه اوزون ترمیم نشده .

همانطور که می دانید لایه اوزون ناحیه ای از اتمسفر زمین است که از میزان بسیار زیادی گاز اوزون (O3) تشکیل شده است . این لایه همانند یک سپر محافظ عمل می کند و ما را در برابر تشعشعات بسیار زیان بار فرابنفش خورشید حفاظت می کند .

در دهه های گذشته لایه اوزون با سرعت 0.3 درصد در سال ، نازک می شد تا سر انجام در سال 1985 حفره ای در این لایه ، بر فراز قطب جنوب بوجود آمد ؛ با از بین رفتن اوزون های موجود بر فراز قطب جنوب اشعه فرابنفش خورشید براحتی می توانست از اتمسفر زمین عبور کند .  با نازک شدن این لایه بر فراز زمین و همچنین ایجاد حفره در آن احتمال ابتلا به سرطان پوست ، ییماری های چشمی و ... افزایش یافت و زندگی جانوران دریایی نیز به خطر افتاد .

با کاهش 30 درصدی حفره اوزون ، مساحت آن امسال بر فراز قطب جنوب به 24.7 میلیون کیلومتر مربع رسید که تقریبا با مساحت آمریکای شمالی برابر است ، اما دانشمندان احتمال می دهند این کاهش اندازه تصادفا در اثر بر هم کنش  تغییر دمای طبیعی و دینامک جوی بوجود آمده باشد .

دانشمندان گمان می کنند که در طول فصل های سال گذشته ، سوراخ لایه اوزون دقیقا بر فراز قطب جنوب قرار نداشته و کمی جابجا شده بود و این جابجایی باعث شده تا هوای گرمتر با آن مخلوط شود .از خصوصیات اوزون این است که اگر دمای ناحیه ای به زیر 78- سلسیوس برسد ، آن ناحیه از اوزون تهی می شود .در نتیجه هوای گرمی که در سال گذشته با این قسمت از لایه اوزون مخلوط شده بود باعث شده تا این فرایند کاهش اوزون کند تر شود.

هنوز برای دادن نظر قطعی در مورد ترمیم لایه اوزون زود است و احتیاج به مشاهدات بسیار در یک بازه زمانی طولانی دارد چون در صورتی که در سال آینده حفره اوزون در قسمت سرد تری قرار گیرد ممکن است که تخریب لایه اوزون با شدت بیشتری انجام شود . پس هنوز نمی توان به ترمیم لایه اوزون امیدوار بود.

منبع	universetoday.com
از مجموعه	فضا و ماهواره ها
نویسنده	محسن بختیار
کد بایگانی مطلب	12075
بیننده

هند بزرگترین تلسکوپ آسیا را در ارتفاعات هیمالیا بنا می‌کند

(دوشنبه 9 مهر 1386)

آسمان پارس  سازمان فضایی هند قصد دارد تا سال ‪ ،۲۰۱۲‬بزرگترین تلسکوپ آسیا را در ارتفاعات رشته کوه‌های هیمالیا بنا کند.  به گزارش ماهنامه علمی، ترویجی فضا، این تلسکوپ که به صورت مشترک در کشورهای بلژیک و روسیه طراحی و ساخته خواهد شد، بسیار دقیق بوده و بزرگ نمایی بسیار بالایی خواهد داشت در حدی که پنج برابر قابلیت تلسکوپ‌های موجود را تامین خواهد کرد. بلژیک برای انجام ‪ ۱۰‬درصد از این پروژه حدود ‪ ۲‬میلیون یورو دریافت می‌کند اما روسیه بر اساس مناسبات بین دو کشور، هزینه پروژه را در آینده دریافت می‌کند. تلسکوپ مورد نظر پس از اتمام ساخت در روسیه آزمایش شده و به هند تحویل داده می‌شود. بر اساس این گزارش ساخت و نصب این تلسکوپ از بخش‌های اصلی برنامه توسعه فضایی هند به شمار می‌رود.  منبع  ماهنامه فضا  از مجموعه   فضا و ماهواره ها  نویسنده  آسمان پارس  کد بایگانی مطلب  12072   بیننده  83

سوهو و کشف دنباله داری دوره ای (یکشنبه 8 مهر 1386)

 سوهو موفق به کشف دنباله داری دوره ای شده که علیرغم فاصله کم در زمان عبور از نقطه حضیض مداری هر چهار سال یکبار حول خورشید می چرخد. 

تصور بر این است که بسیاری از دنباله دارها دارای ویژگیهای دوره ای باشند ولی این دنباله دار به طور رسمی اولین دنباله دار دوره ای تایید شده می باشد.بیشتر دنباله دارهایی که خیلی به خورشید نزدیک می شوند بدلیل گرانش شدید به سوی آن شیرجه رفته و فورا" می سوزند.

این دنباله دارها با نام خورشید خراش شناخته می شوند.بدلیل نور شدید خورشید تقریبا" می توان گفت تمام این دنباله دارها توسط همین تلسکوپ کشف می شوند. این دنباله دار اولین بار در سال 1999 وبرای دومین بار درسال 2003 مشاهده شد .یک دانشجوی دوره دکترا در سال 2005 با بررسی مدار دو دنباله دارمتوجه مشابهت ویژگیهای مداری شد براین اساس به پیش بینی رویت مجدد آن پرداخت وبه تاریخ 11 سپتامبر 2007 رسید این دنباله دار در همین روز ظاهر شد.بر خلاف بسیاری از دنباله دارانی که سوهو کشف کرده این دنباله دار در هر نزدیکی به خورشید توانسته مقاومت کرده و وجود خود را حفظ کند. نکته مهمی که وجود دارد این است که این دنباله دار دم ندارد.در ابتدا همین مسئله موجب شد که بسیاری آنرا بعنوان سیارک بشناسند ولی مشاهدات دقیق نشان می داد که ویژگیهای یک دنباله دار را دارا می باشد.برای نمونه این جرم زمانیکه به فاصله 7.9 میلیون کیلومتری خورشید رسید(5 درصد فاصله زمین تا خورشید) روشنایی آن در حدود یک میلیون برابر شد این افزایش نورانیت هنگام نزدیک شدن به خورشید از خواص اصلی دنباله دارها می باشد. نام این دنباله دار P/2007 R5 (SOHO) وقطر آن بین 100 تا 200 متر تخمین زده شده است.  http://www.esa.int/esaSC/SEMAU2C1S6F_index_0.html

منبع	haftaseman.ir
از مجموعه	سیارک و دنباله دار ها
نویسنده	عبدالرضا لاوری
کد بایگانی مطلب	12071
بیننده	166

سفر به مریخ (دوشنبه 9 مهر 1386)- صبا اکبری

 در ابتدا امریکا و شوروی در صدد بودند تا با به کارگیری از رآکتور های هسته ای در سفینه های فضایی برنامه ی سفر به مریخ را شروع کنند. 

 

در ابتدا این برنامه بسیار ساده به نظر می رسید زیرا هر دو کشور می پنداشتند که با ساختن رآکتور اتمی با برودت هیدروژنی سفر به مریخ بسیار ساده خواهد شد.امریکایی ها بسیار سریع اولین مدل از راکتور را برای سفینه ی فضایی در سال  1959به آزمایش گذاشتند.این راکتور KIWI-A نام گرفت.این آزمایش ها نشان داد که  رآکتور را می توان برای سوزاندن هیدروژن به کارگرفت.اما ساخت این راکتور برای دما های بالا مناسب نبود.بنابراین ساخت رآکتور مناسب پیچیده تر شد.

شوروی وزن موتور سفینه ی فضایی را حدود 14 تن بر آورد کرد و به کارگیری از موشک پروتون براین حمل موتور 14 تنی بسیار مناسب بود.یکی از تفاوت های اصلی شوروی با امریکا (در طرح موتور های با رآکتورهسته ای)این بود که طراحی موتور به سبک امریکایی نا همگن بود.در طراحی موتور به روش همگن سوخت هسته ای و کند کننده یا مدراتور(وسایلی که در راکتور ها نوترون های سریع را کند می کنند.) به صورت یکنواخت توزیع شده اند.در طراحی موتور به روش همگن کند کننده در دماهای بسیار پایین کار می کند .شوروی در برنامه ی خود طراحی موتور را به روش همگن در نظر گرفت.

 سوخت مورد استفاده

ترکیبی از کربور اورانیوم و تنگستن برای سوخت سفینه ی فضایی در نظر گرفته شد.در دماهای بالا کریستال های کربور تنگستن سبب استحکام سوخت می شدند.شوروی دو مدل برای موتور های راکتور های هسته ای طراحی کرد.یکی از این مدل ها به نام EVG نام گذاری شد اینگونه موتور هسته ای می تواند به صورت پی در پی تا دو ساعت کار کند.به کار گیری از این موتور سبب می شود تا شرایط کار روی سوخت هسته ای بررسی شود.در آن زمان در اطراف مسکو از توربو پمپ ها استفاده می کردند.با به کارگیری از این دستگاه ها و راکتور ها موتور های راکتور آماده می شدند.

 پرواز ها

27 مارس سال 1978 اولین راکتور مدل  11B91-IR-100 آزمایش شد(در این مدل دمای هیدروژن  پنج برابر می شد).این راکتور دارای توانایی های بالایی بود برای نمونه دمای هیدروژن به کار رفته در آن به 1500 سلسیوس می رسید.سپس قابلیت های این راکتور افزایش پیدا کرد و توان آن از 25 مگا وات به 42 مگا وات و دمای هیدروژن آن به 2360 سلسیوس رسید.

تا نزدیکی اواسط دهه ی 1980 آزمایش راکتور ها ادامه پیدا کرد و در امریکا نیز توان موتور های راکتور افزایش یافت.در سال 1985 راکتور مدل  11B91-IR-100  آماده ی اولین پرواز فضایی خود بود اما برای این کار نیاز به بلوک های افزایش دهنده ی سرعت بود این پروژه به هیچ یک از شرکت های فضایی شوروی سفارش نشد و همچنین به دلایل بسیار دیگر این پرواز انجام نشد. در سال 1988 پروژه موتور های الکترو راکتور متوقف شد و چندی بعد در سال 1990 ایده ی ویتالی میخایلویچ ایولف در استفاده از موتور های الکترو راکتور در شوروی به کلی فراموش شد.

بازگردان:صبا اکبری

برگرفته از مجله ی مکانیک عمومی چاپ ژانویه  ی2007

سایت مجله ی مکانیک عمومی: www.popmech.ru   

 

منبع	آسمان پارس
نویسنده	صبا اکبری
کد بایگانی مطلب	1089799674
بیننده	51